Υπάρχει ένας παλιός συναισθηματικός πόνος που ζει μέσα σου. Πρόκειται για επώδυνες εμπειρίες που βίωσες στη ζωή σου και έχουν συσσωρευτεί μέσα σου, καθώς δεν αντιμετωπίστηκαν αποτελεσματικά τη στιγμή που προέκυψαν. Το γεγονός αυτό αφήνει ένα είδος συναισθηματικού πόνου, το οποίο έρχεται μαζί με άλλες μορφές ενέργειας και μετά από μερικά χρόνια έχεις ένα «σώμα πόνου».

Πιο συγκεκριμένα, αυτό το είδος «πόνου» ζει μέσα στους ανθρώπους και είναι η συναισθηματική άποψη της συνείδησης του εγώ. Όταν το εγώ διευρύνεται από το συναίσθημα του σώματος πόνου αποκτά τεράστια δύναμη. Ως εκ τούτου είναι σημαντικό οι άνθρωποι να είναι ικανοί να αναγνωρίζουν το σώμα πόνου και να διακρίνουν τι είναι αυτό που δίνει το έναυσμα μιας πολύ δυνατής συναισθηματικής αντίδρασης. Εκείνη τη στιγμή ο εσωτερικός διάλογος μετατρέπεται στη φωνή του σώματος πόνου που σου μιλά εσωτερικά και χρωματίζεται εις βάθος από το παλιό επίπονο συναίσθημα του σώματος πόνου. Κάθε ερμηνεία, καθετί που λέει, κάθε κρίση για τη ζωή σου, για άλλους ανθρώπους, για κάποια κατάσταση που βρίσκεσαι, θα αλλοιωθεί ολοκληρωτικά από τον παλιό συναισθηματικό πόνο.

Αν δεν είσαι εκεί σαν ο χώρος του, ταυτίζεσαι με το σώμα πόνου και πιστεύεις σε κάθε αρνητική σκέψη που σου λέει. Αν είσαι μόνος, το σώμα πόνου θα θρέψει κάθε αρνητική σκέψη που θα προκύψει και θα εισπράξει περισσότερη ενέργεια. Γι’ αυτό τον λόγο δεν μπορείς να  σταματήσεις να σκέφτεσαι, καθώς το σώμα πόνου τρέφεται και θα κορεστεί μετά από λίγες ώρες. Αυτό παρατηρείται να επαναλαμβάνεται μερικές βδομάδες ή μερικές μέρες αργότερα.

Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί ότι το σώμα πόνου θα ένιωθε καλύτερα, αν μπορούσε να τραφεί από την αντίδραση κάποιου άλλου. Ο σύντροφός σου ή ένα οικογενειακό πρόσωπο θα  ήταν το ιδανικό.  Σε αντίθετη περίπτωση, όταν είσαι μόνος, το σώμα πόνου γνωρίζει ακριβώς τι είναι αυτό το πράγμα που θα δώσει το έναυσμα μιας αρνητικής αντίδρασης και τότε λέει αυτό που πραγματικά πρόκειται να σε πληγώσει, μιας και αυτό αρέσει στο σώμα πόνου. Μετά από μερικές ώρες ή την άλλη μέρα τα σώματα πόνου είναι γεμάτα, έχουν συμπληρώσει τον εαυτό τους. Τότε μπορείτε να κοιτάξετε ο ένας τον άλλο και να πείτε «Για πιο πράγμα ήταν όλο αυτό;». Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί και να μην θυμάστε πώς άρχισαν όλα. Αυτό το τεράστιο δράμα άρχισε από κάπου και μετά το ένα έφερε το άλλο. Δεν ήταν το ίδιο πριν δυο βδομάδες; Μπορούμε να είμαστε παρόντες και να δούμε αν την επόμενη φορά μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε κατά το αρχικό του στάδιο, ούτως ώστε να μην μας καταπνίξει ολοκληρωτικά; Μπορούμε και οι δυο να πασχίσουμε να είμαστε παρόντες ο ένας για τον άλλο και για τους εαυτούς μας; Να δούμε αν μπορούμε να διακρίνουμε τα πρώτα σημάδια του σώματος πόνου μας – είτε μέσα μας, είτε στον άλλο.

Συχνά, μικρές καταστάσεις δίνουν το έναυσμα σε τεράστιες αντιδράσεις. Γι’ αυτό να είσαι εκεί, να το αντιμετωπίσεις. Ο σύντροφός σου θα το βρει πιο εύκολο να το δει σε σένα και εσύ θα το βρεις πιο εύκολο να το δεις σ’ αυτόν. Κατά πόσον ή όχι μπορείς να πεις στον σύντροφό σου ότι το σώμα πόνου του έχει ενεργοποιηθεί εξαρτάται από τον βαθμό που έχει καταβάλει τον σύντροφό σου. Αν το αρπάξεις σε ένα αρχικό στάδιο τότε κάποιο κατάλοιπο Συνείδησης θα είναι ακόμα εκεί μέσα στον σύντροφό σου και αυτό το κατάλοιπο θα σε ακούσει όταν πεις «Μήπως αυτό είναι το σώμα πόνου σου;». Επομένως, πρέπει να εκφραστείς προσεχτικά. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να προσθέσεις τη φράση «Θυμάσαι τη συμφωνία μας;».

Αν υπάρχει ακόμα κάποιο κατάλοιπο της Συνείδησης, τότε αυτό θα σε ακούει και ο σύντροφός σου θα είναι σε θέση να είναι εκεί σαν ο χώρος του σώματος πόνου του. Αν δεν υπάρχει καθόλου κατάλοιπο Συνείδησης μέσα στον σύντροφό σου, τότε θα μιλάς στο σώμα πόνου του και το σώμα πόνου δεν αρέσκεται να ακούει για το σώμα πόνου. Φυσικά, θα αρνηθεί κάτι τέτοιο: «Το σώμα πόνου μου; Κοίταξε το δικό σου!».

Τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Μπορώ να είμαι ο χώρος γι’ αυτό; Ενώ ο σύντροφός σου είναι εκεί, γίνε ο χώρος γι’ αυτό. Όταν είσαι ο χώρος για κάτι δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι πρέπει να είσαι εκεί. Μπορείς να γίνεις ο χώρος και μετά να αφαιρέσεις τον εαυτό σου. Το να είσαι στο σώμα είναι ένα σημαντικό μέρος του. Νιώσε το εσωτερικό σώμα όσο πιο συχνά μπορείς. Όταν ένα παλιό συναίσθημα προκύπτει θα είναι πιο εύκολο να είσαι παρόντας ενώ ξεπροβάλλει. Αν είσαι παρόντας το σώμα πόνου δεν μπορεί πλέον να τρέφεται από τις σκέψεις σου ή από τις αντιδράσεις άλλων ανθρώπων. Μπορείς απλώς να το παρατηρείς και να είσαι ο μάρτυρας και ο χώρος του και ακολούθως η ενέργειά του θα μειωθεί σταδιακά.

Έλενα Αριστοδήμου

Κλινική Ψυχολόγος